Menu
Het album wordt geopend met zes luchtige maar zeker niet oppervlakkige strijktrio's van Karl Ditters von Dittersdorf (1739-1799) voor twee violen en violone (een wat grotere cello die ook een stuk lager klinkt). Ze zijn allemaal tweedelig en eindigen steevast met een dansvorm (menuet).
Met name die ‘minuetti’ bieden subtiele afwisseling. Bijvoorbeeld in het vierde trio, waarin de lage stem parmantig rondstapt terwijl de twee bovenstemmen een fraaie dialoog voeren. Of in het Vijfde strijktrio in A dat heel elegant en liefelijk klinkt met een melancholiek middendeel. Die middelste passage in de dansen is sowieso steevast in mineur.
Om deze schijnbaar eenvoudige partituren goed en interessant te laten klinken moet je als musici van goede huize komen. Gelukkig heeft Brilliant Classics een beroep kunnen doen op het Italiaanse Musica Elegentia Consort met authentieke instrumenten.
Gian Andrea Guerra, viool, Mauro Righini, viool en altviool, en Matteo Cicchitti, violone en muzikale leiding, laten overduidelijk horen veel plezier te beleven aan deze intieme gezelschapsmuziek. Het zit goed met hun timing, terwijl de klank rank, slank en toch warm is.
Collega’s
Een prima aanpak die ook het Divertimento in G van Jan Krtitel Vanhal (1739-1813) en het Divertimento in C van Johann Michael Haydn (1737-1806) uitstekend tot hun recht doet komen. Deze substantiëlere werken vullen de tweede cd.
Het zijn voorbeelden van de divertimento-stijl met meer dan twee delen, die we bijvoorbeeld kennen van Wolfgang Amadeus Mozart (1756-1791), de componist die zowel Haydn, als Ditters von Dittersdorf en Vanhal goed gekend heeft. Ook als collega’s om samen mee te musiceren.
Magere tijdsduur
De twee grote divertimenti - samen goed voor ruim een half uur muziek - maken gebruik van de altviool als middenstem en dat geeft extra kleuring aan het geheel. Haydn sluit fijntjes aan bij de vierdelige kwartetstijl van zijn beroemde oudere broer. Zijn menuet verrast met een teder pizzicato (getokkel op de snaren).
Maar Vanhal trekt ook de aandacht. Die zoekt wat meer de dynamische grenzen op. Jammer dat die tweede cd niet wat beter gevuld is. De drie kleinere meesters uit de kring van de Weense Klassieken hebben genoeg in de aanbieding om de magere tijdsduur van 34'13 minstens te verdubbelen.
Zo hadden Guerra en Righini best nog wat fijne duo's voor viool en altviool van Michael Haydn kunnen laten horen. Toch?
Maarten-Jan Dongelmans 07-11-20, 10:52